Dowiedz się, kim są Dorosłe Dzieci Alkoholików, na czym polega syndrom DDA i jak można pomóc osobom, których zmagają się z tego typu problemem. Poniżej znajdziesz wiele użytecznych informacji na temat DDA. Dzięki nim zrozumiesz, na czym polega problem DDA i jak można sobie z nim radzić.
Dorosłe Dzieci Alkoholików – kim są?
Są to dorosłe już osoby, które wychowywały się w domu, w którym jedno z rodziców (najczęściej ojciec) nadużywało alkoholu – było od niego uzależnione. Syndrom DDA to pokłosie choroby alkoholowej jednego z rodziców, objawiające się w życiu dorosłym m.in. skłonnością do popadania w depresję, nasileniem objawów lękowych i zaburzeń nastroju. W związku z tym, że Dorosłe Dzieci Alkoholików wychowywały się w środowisku, które było nieprzewidywalne, w dorosłym życiu takie osoby są wyjątkowo nieufne wobec świata i mają duży problem z rozpoznaniem własnych emocji i uczuć. Takie osoby bardzo często są również bardziej skłonne do brania na siebie całej odpowiedzialności za wszelkie niepowodzenia czy konflikty. Nie potrafią rozstrzygać tego, co jest dla nich dobre, a co złe, mają skłonność do tłamszenia własnych uczuć, co ma chronić je przed spodziewanym cierpieniem.
Czym charakteryzuje się syndrom DDA i jakie są jego konsekwencje?
Ze względu na wysoki poziom nieufności wobec świata, a także z uwagi na nieumiejętność rozpoznawania własnych uczuć, osoby z DDA w większości przypadków mają duży kłopot w budowaniu relacji zarówno osobistych, jak i zawodowych. Takie osoby są chętne do przejmowania odpowiedzialności za partnera, co bardzo często skłania je do wchodzenia w dysfunkcyjne relacje, do budowania patologicznych związków.
Dorosłe Dzieci Alkoholików oscylują wobec dwóch skrajnych postaw, albo idą w ślady swojego uzależnionego rodzica, zapominając zupełnie o kwestii odpowiedzialności za swoje czyny, albo wręcz przeciwnie, stają się aż nadto odpowiedzialnymi, unikają wszelkich rozrywek, usztywniają się, czują duży dyskomfort w sytuacjach, nad którymi tracą kontrolę.
Osoby z syndromem DDA w większości przypadków odczuwają również nadmierne, w zasadzie bezgraniczne przywiązanie do swojej rodziny, przyjaciół czy znajomych. Przez to tracą trzeźwe spojrzenie na relacje łączące je z najbliższymi osobami. Osoby z DDA podatne są zatem na próby manipulacji i wykorzystywanie. Zachowują lojalność wobec osób, które ewidentnie nadużywają ich zaufania. Konsekwencją tego typu zachowań jest m.in. wchodzenie w patologiczne związki, w których pojawia się przemoc fizyczna lub psychiczna. Osoby z DDA tak bardzo szukają oparcia w rodzinie, że nie są w stanie przerwać szkodliwej dla siebie, patologicznej relacji. Pozostają bezwzględnie lojalne, pomimo wykorzystywania lub poniżania.
Dlaczego Dorosłe Dzieci Alkoholików postępują w taki sposób?
Dążenie do zachowania pełnej kontroli i postawa bezwzględnej lojalności wynikają z potrzeby poczucia bezpieczeństwa. To fałszywe poczucie bezpieczeństwa jest odbierane przez takie osoby jako realne i prawdziwe. Zapewnia im komfort psychiczny, którego potrzebują i dla którego są skłonne zakłamywać otaczającą je rzeczywistość. Stąd też wiele osób z DDA jest skłonnych do konfabulacji i koloryzowania – w domu, w którym jedno z rodziców nadużywało alkoholu, często pojawiały się kłamstwa, które miały uzasadniać chwilową „niedyspozycję” rodzica. Dziecko uczyło się takiego fałszywego opisywania rzeczywistości i jest to dla niego zupełnie naturalne. Wiele osób z DDA jest również nastawiane na szybki efekt – brakuje im cierpliwości w dochodzeniu do celu. Potrzeba szybkiej gratyfikacji może wiązać się brakiem pewności jutra, którą takie osoby wyniosły z domu rodzinnego.
Czy da się pomóc osobie z DDA?
Syndrom DDA został w ostatnich latach bardziej uwypuklony, pojawiły się również fundusze na pomoc dla tej specyficznej grupy osób. Jednak rozwiązanie ich problemów, nie jest sprawą prostą i nie polega jedynie na dążeniu do samouświadomienia. By takie osoby mogły zacząć rozwiązywać swoje problemy, potrzebują wiedzy na temat tego, jak na ich dorosłe życie wpłynął dom rodzinny i jak mają odnosić się do swojej przeszłości. Pomoc dla takich osób powinna uwzględniać także naukę umiejętności, których nie wyniosły z domu rodzinnego, tak by były w stanie nawiązywać normalne relacje i czuć się w nich szczęśliwymi.